Door niet-paardensporters wordt er vaak gezegd dat paardrijden geen sport is, omdat een paard al het werk doet. Als je die personen vervolgens naar Adelinde of naar Edward laat kijken en ze zeggen : “zie je, de ruiter doet toch niks!?” moet je de criticus haast wel gelijk geven; de ruiter doet niks….
Hoe kan het dan dat wij zelf uren, maanden, jaren zwoegen om een paard te laten wijken? Of om überhaupt stil en rechtop te kunnen blijven zitten? Zeker in het begin van je paardrijcarrière zal je dagen gehad hebben dat je van de spierpijn niet meer kon lopen. Hoe kan het dan dat een profruiter “niks” doet?
Mijn eigen ervaring is dat hoe langer ik rij hoe meer ik besef dat het moeilijk is om zo min mogelijk te doen.
Als ik op mijn oude merrie zit dan hoef ik bijna niks te doen. Alleen maar zitten. Alleen maar zitten en bedenken wat ik wil doen en ze springt de wissels en loopt de appuyementen. Soms een beetje linkerbeen, soms een beetje rechterbeen, maar meer eigenlijk niet. Nu vertel ik ook heel trots aan iedereen dat het zo’n heerlijk simpel beestje is.
Maar dat is nu. Ik ben het alweer bijna vergeten maar filmpjes van enkele jaren geleden helpen me weer herinneren; het ging niet altijd zo gemakkelijk. De problemen begonnen vroeger al bij het opstappen. Teugels op maat en goed opletten want de kans dat ze steigerde voordat je überhaupt je been over het zadel heen had gezwaaid was groot. Als ik vervolgens zat moest ik bij iedere handeling die ik uitvoerde goed nadenken want alles kon leiden tot groot protest.
Over het hoe en waarom van het gedrag van het paard in die tijd vertel ik nog wel een keer, maar op een gegeven moment ging het roer om en sindsdien is ze het makkelijkste beestje dat ik ken.
Wat mij betreft is paardrijden wel degelijk een sport. Geen krachtsport, geen duursport maar een subtiele combinatie van beide. Het mooiste woord ervoor vind ik eigenlijk denksport. Als ik Adelinde zie rijden lijkt ze Parcival wel aan te sturen met haar gedachten en ook bij het rijden van mijn eigen paard heb ik regelmatig dat gevoel; alleen de gedachte aan een oefening maakt dat jouw lichaam zulke subtiele hulpen geeft dat het paard jou volledig begrijpt…
